Grazas por xogar ós murmurios

traducción de Orzo Abrunheiras, mayo 2011, 
del original publicado en “Morbo”, Roser Amills, 
March Editor noviembre 2010

Grazas por xogar ós murmurios, máis ao primeiro
vou explicarcho todo sen atrancos.
Poderíamos ser tan felices
Se agora mesmo fóra quen de dicir o xusto
Unha verba agora na orella e logo a outra
Pouquiño a pouco coma as vellas ao baixar do bus,
Unha verba húmida, rebuldeira, entusiasta
que desbote o eco ata morrer
entre a miña boca e a túa orella
como unha pequena verba orgasmo.


Mais non me entendes, non ainda,
e preciso escribir máis de sexo,
dos xeitos da mutación,
exhibición e transgresión dos límites
que permiten elaborar
unha variante propia dun mesmo,
unha que non arquexe demorada
ou simplemente que semellen que non son
sempre os mesmos
os que estan a falar do mesmo.


Ten que ver coa posibilidade
de levar o problema
a diferenza
o problema
a nosa época.


Follar non é difícil, agora,
o que é difícil explica-lo
sen caer nunha cunca de mel
ou nunha piscina sen auga,
precisamos falar disto con naturalidade
ca nai, ca veciña,
cun fillo adolescente
ou un vello descoñecido
que non fala.


Temos que gañar aos tabús da palabra
e, vencer o seu desequilibrio,
pegar o ritmo dun golpe,
atopar un acordo estético e bicalo
arrolando no chan do cuarto
mentres me encúas con toda a alma.


preciso ser inha interlocutora axeitada
canto ao outro non di que lle pasa,
xogar a tódolos xogos de todo ou nada,
comerche e voltar e deixar o diccionario
cada mañá de gatos suando no aire,
cada hora de arrecendo fresco, de asfalto,
cada harmonía dentro de cada coche
de pel funabulista e erecta
e máis que nada


non desbotar o morbo
de tentar dicir o que non entendemos
a millonésima diferencial que é
para cadanseu de nós.

Gràcies per jugar al soroll

Gràcies per jugar al soroll, abans,
de voler explicar-ho tot sense embuts.
Podríem ser tan feliços
si ara mateix et pogués dir tot just
una paraula a cau d’orella rera l’altra,
a poc a poc com baixen les velles de l’autobús,
una paraula humida, sorrenca, entusiasta
que estrenyés l’eco fins a morir
entre la meva boca i la teva orella
com un petit orgasme paraula.

Però no m’entens, no encara,
i cal escriure més de sexe,
de les formes de mutació,
exhibició i transgressió dels límits
que permetin elaborar
una variant pròpia d’un mateix,
una que no panteixi ressagada
o per a que senzillament sembli que no són
sempre els mateixos
el que estan parlant del mateix.

Té a veure amb la possibilitat
d’assumir el problema
la diferència
el problema
la nostra època.

Follar no és difícil, ara,
el que és complicat és explicar-ho
sense caure en una taca de mel
o en una piscina sense aigua,
cal parlar de tot això amb naturalitat
amb la teva mare, amb la veïna,
amb un fill adolescent
o un vell desconegut
que no parla

cal vèncer els tabús de la paraula
i, en el seu desequilibri,
enxampar el ritme de cop,
trobar un acord estètic i morrejar-lo
al terra de l’habitació
mentre m’encules amb tota l’ànima

cal ser una interlocutora còmoda
quan l’altre no vol dir què li passa,
jugar a tots els jocs de tot o res,
menjar-te i tòrcer i abandonar el diccionari
cada matinada de gats suaus en l’aire,
cada hora de perfum fresc, d’asfalt,
cada harmonia dintre de cada cotxe
de pell funambulista i trempada
i per sobre de tot

cal no perdre de vista el morbo
de provar de dir d’allò que no comprenem
la milionèsima diferencial que és
per a cada un de nosaltres.

Comparte y comenta esta entrada: